Виць мнѣ дасталась, браццы, толки
Канѣй зъ дзисяцира… а хлѣба
Крыжовикавъ изъ повквартовки…
Што жъ ля аднаго большъ треба?…
А й то, пакулицки абжывся,
Да дзѣтки троху падрасли,
Ни разъ я сліозками аблився,
А браты ни гадачки жыли.
Нашто даліока гаварыць? —
Я прымѣръ вамъ пакажу,
Ци добра вадзиностви жыць,
И ци правду я кажу:
Вазьмиця, въ жмутъ звяжыця пруцця,
Дый папрабуйця ихъ зламаць;
То хоць яны и будуць гнуцца,
Да ня зможыця имъ рады даць. —
А развяжитка ты ихъ тольки,
То па адномъ уси зламаишь,
Ни останѣцца ихъ нискольки,
Кали таго ты пажалаишь.
Вотъ, такъ жа сама й наша брацця:
Якъ йдзѣ жывуць пры кучы,
То маюць хлѣбъ яны и плацця, —
Яны и крѣпки и магучы;
А кали тольки нябога
Атъ сямѣйки аддзялився,
То, пахвастаимъ нямнога,
Ни адзинъ такѣй разжывся. —
Ды йще цяпѣря пакуль што
Паны, спасиба, ни кидаюць:
То такъ то сякъ, то то, то сіо,
А всіо насъ троху наддзиржаюць.
А й то мы бачымъ на людзяхъ:
Вотъ ни даліока нашъ Андрей…
Нима пуця въ яго дзилахъ,
Виць за всяго сила бяднѣй.
(Окончаніе въ слѣдующемъ №).
