РѢЧЬ СТАРОВОЙТА.
(Для чтенія моимъ землякамъ.)
Окончаніе.
Глава iii.
Читателямъ.
Цяперъ паслухайце, панове,
Што баба будзя тавкаваць,
И всихъ васъ, чесныя мужове,
Прашу, паслухаць, памавчаць:
Дыкъ и пазнаиця цяперъ,
Аткуляцьки дзяльба выходзя…
Ой, баба-баба! гета ня птушка и ня звѣръ;
А што злоя зъ ихъ выходзя!…
Мижъ мужыковъ я пражываю
Вже боли, чымсь гадовъ пятокъ;
То абъ жыцціо ихъ добра знаю…
На гета дзѣла я цямокъ! —
Вотъ, баба къ дзѣду патступила,
Такъ што мусивъ тей мавчаць;
Яна вже галовку тлумила,
Па свойму зачала крычаць:
«Вотъ ты кажышь, пани дзѣдъ,
Што дзялицца ни прыходна?!…
Нихай крычыць хоць увѣсь свѣтъ,
А жыць нильзя, якѣ нивыгодна.
Ахъ мой вялики, мосны Божа!…
Хтожъ бачивъ гета — въ кучы жыць?!…
Вже што нягожа, то й ни прыгожа!…
Што вже пустоя гаварыць?
Кабъ я сіонни паважала,
Урагъ знаиць, пани, каго?…
Яна кабъ на палу лижала,
И ни рабилабъ ни чаго?…
А ты адна всюды круцися,
Адна хадзяйства судзиржай,
Якъ рыба тая абъ ліодъ бійся,
Ды йще кагось и паважай?!…
Што тамъ яна за такая?…
Вотъ, ни даліока, наша Ховра…
Ня вздолія всіо, да хварая;
А въ кубликахъ, нябойся, повна?!…
Ты зъ наймиткай пойдзишь у поля,
Скольки змоги тамъ працуишь
И всюды адна гаруишь;
А яна й градъ ни паполя?!
Сцямнѣя, прыбяжышь дамовъ…
А яна всіо стогня да ляжыць; —
Дакъ ты йще йдзи даиць каровъ!…
То вже хоць хто дыкъ закрычыць…
А кабъ сабѣ аддзялився,
Дыкъ бы я знала, што сабѣ раблю…
Чалавѣкъ сабѣбъ трудзився,
А ни, врагъ знаиць, каму…
Хаць былобъ и труднавата,
Пакульба дзѣтки падрасли;
Дыкъ ци всягдыжъ всіо жыць багата?
Бязъ хлѣбабъ, пѣвня, ни были…
Ато всягды йще хтось шурмуя,
За то што ты якъ рыбка бьесся,
И Антонька мой гаруе…
Што ты нѣшта, дзѣдъ, смяесся?…»
Ище баба думала зачаць,
Пагаварыць и пакрычаць;
Али войтъ скоса палядзѣвъ
И іой замавчаць вялѣвъ:
«Мавчаць, кажу я, Сципанида!…
Ни смяшы людзей и ня гняви ты Бога!
Кали табѣ вже іо абида,
Мавчы лѣпи вже, нябога!
И Госпада ты не гняви
И ня смяшы грѣшныхъ людзѣй;
А лепшъ цихинька жыви,
То будзиць табе угаднѣй.
Вже табе изъ іой сварыцца
Ни выходзя, якъ ты хочышь;
Вже ты іой мусишь пакарыцца.
Пустоя гета ты лапочишь!
Гета у васъ тольки тоя,
Кабъ кожнай въ хаци большай быць.
Всяго изъ наймиткай васъ троя;
Ды тутъ кабъ йще ня вжыць?…
Глядзи тка ты, въ мянѣ жывуць
Бабъ изъ восимъ въ адней хаци…
Баронь бы Божа што нибудь
Баба стала размавляци!…
Дыкъ ябъ яе нябойсь прыщишывъ,
Прыкусилабъ язычокъ!…
