Старонка:Мужнасць (1938).pdf/103

Дзе на калгасных агародах
Багаты бралі ураджай,
Дзе за турботы нагарода
Лілася мёдам цераз край,

Дзе ціхія рачныя тоні
Гулі ад рыб, як вір круты,
Дзе спелі познія антоны,
Гарэлі сонцам залатым…

І, моўчкі, мы гарэлі самі
Вялікай радасцю зямлі,
І над шчаслівымі над намі
Аблокі вечнасці ішлі.

1937 г.

|}