Старонка:Мужнасць (1938).pdf/59

ДАЗОРНЫ

Мінала ноч…
Займаўся ранак…
На снежных верхавінах дрэў
Ні ў якіх казках несказаны
Ружовы досвітак гарэў.

Уздоўж мяжы ішоў дазорны,
Успамінаў утульнасць хат,
Вясёлы твар
І позірк зорны
І ўсмешкі цёплыя дзяўчат.

Успамінаў…
А пільным вокам
Сачыў трушчобы дзікіх нетр
І раптам —
У снягах глыбокіх
Заўважыў нейчы свежы след.

Відаць, нядаўна,
На світанні,
Граніцу вораг перайшоў;
Яго слядоў незатаптаных
Яшчэ і вецер не замёў.