Гэта старонка не была вычытаная
Ён доўга казаў пра чыесьці грахі
і плакаў,
што цяжка змагацца і жыць.
Але ён ніколі не смеў наракаць
на чорнае гора,
на долю сваю,
дармо,
што заместа двух кварт малака,
яму толькі кварту чамусьці даюць.
Адгэтуль і родзіцца прыкры настрой,
няхай небараку даруюць яго:
ён мужна калісьці прайшоў, як герой,
чатыры франты,
і ваду,
і агонь.
Так гаварыў нам чужы чалавек,
і раптам…
я голас ягоны пазнаў,
згадаў,
што калісь на пясках,
на траве
нас дружбай навек заручыла вайна.
Забілася сэрца…
Ўзнімаючы пыл,
прамчаліся коні,
запелі дажджы,
