Гэта старонка не была вычытаная
Тады я падняўся
і цвёрда сказаў:
— Я гэтага знаў чалавека даўно…
Нам быў загад наступаць на Казань,
А мы наступалі на цёмную ноч.
А мы з ім, сапраўды,
чатыры франты
прайшлі праз агонь,
і ніхто не прыстаў,
і мы з ім, сапраўды,
былі як браты,
аж покуль ён зраднікам нашым не стаў.
Што-ж мне сказаць пра яго вам цяпер.
вы знаеце добра і самі усё:
нас заручыла калісьці смерць —
нас разлучае сягоння жыццё.
Аб мёртвых адно успамін берагуць, —
і я не забуду мінулага век;
з мёртвым дружбы людской не вядуць
ідзі-ж ты ад нас,
нежывы чалавек!
Так наша сустрэча спавіта у дым,
і калі вызначыць дату ільга, —
сяброўства маё затанула тады,
калі затанула мая туга.
1933 г.
|}
