Старонка:Мужнасць (1938).pdf/93

ТРЫВОГА

Ноч была цёмная.
Цяжка і глуха
дождж барабаніў у шыбы акон.
Раптам —
пачула трывожнае вуха
нечыя крокі
(у сне ці праз сон).

Слых навастрыўся да болю
і хруснуў,
сэрца паклікала стаць у дазор.
Борзда на плечы накінуўшы хустку,
дзеўчына босая вышла на двор.

Цемра густая,
хоць выкалі вока,
белага свету нідзе не відно,
толькі вятры запяваюць навокал
і завіваюцца хіжа ля ног.

Помніць дзяўчына:
такою парою
брата забілі на цёмным шляху…