Гэта старонка не была вычытаная
Такіх за мною трыста
хадзіла па слядах,
як сходзілі на прыстань
мы ў дальніх гарадах.
Табе мо‘ невядома,
што нашых маракоў
вітаюць,
як знаёмых,
ля кожных берагоў.
Мы з вольнае краіны,
адной на цэлы свет,
і кожная дзяўчына
глядзіць нам доўга ўслед.
Любую з іх за жонку
я мог сабе узяць,
А ты смяешся звонка,
не хочаш і гуляць.
Не задавайся надта:
праз некалькі гадзін
мяне чакае вахта —
давай-жа паглядзім,
як поначы на прыстань
з усіх канцоў зямлі
высокія ўрачыста
прыходзяць караблі.
