Гэта старонка не была вычытаная
II
Ад першай нашай стрэчы
і па астатні дзень
мы ходзім кожны вечар
на мора паглядзець.
У гэты час —
пад поўнач,
з усіх канцоў зямлі,
нагружаныя поўна,
прыходзяць караблі.
Абвеяныя ветрам,
абмытыя вадой,
матросы ў шэрых гетрах
вітаюцца са мной.
Як гонар свой,
тады ты
нясеш маю руку,
раўнівы і сярдзіты.
з наганам на баку.
Падумаеш —
прыгожы,
адзін на цэлы свет!
У шырачэзным клёшы,
значок на рукаве!
