34.4, 32.17, 16.18, Spt. Publičnaj bibl. XVI Nr. 1672, Spt. Archeol. Kam. Nr. 40, Rumiancaŭskim, Voskresienskim i šmat druhich) havorać, što dynastyja Vial. Kn. Lit. była halinaj dynastyji połackich kniazioŭ. Biez značeńnia jość, što vyvodziačy genealohiju litoŭskich kniazioŭ, letapisy błytajucca ŭ jich imionach. Važnym jość ahulnaje padčyrkvańnie połackaha pachodžańnia litoŭskaj dynastyji. Pa treciaje — dynastyja Vial. Kniastva była kryvicka-bałtyckaha pachodžańnia. Bałty — heta supolny substrat, na jakim paŭstali biełaruski i sučasny litoŭski narody, z tej roźnicaj, što biełarusy paŭstali ź miěsaniny bałtaŭ i słavianaŭ, a sučasnyja litoŭcy — bałtaŭ i manholskich finaŭ. Bałty, zajmaušyja vializarnuju častku Biełarusi (ab hetym śviedčać nazovy rek, miascovaściaŭ), paśla prychodu siudy słavianaŭ, stapilisia ź jimi i jak pradukt hetaha stapleńnia paŭstaŭ sučasny biełaruski narod. Bałtyckaja kroŭ u žyłach dynastyji Vial. Kniastva, bałtyckija imiony pieršych kniazioŭ, naahuł, bałtyckaja častka istoty biełaruskaha narodu tak-ža blizkaj jamu jak i słavianskaja.
Što datyčycca pahanstva pieršych litoŭskich kniazioŭ, dyk hety arhument nie vytrymoŭvaje nijakaj krytyki. Naŭpierad vializarnaja balšynia kniazioŭ, pačynajučy ad zakładčyka novaha haspadarstva Mindaŭha, była chryścijanskaha vieravyznańnia ŭschodniaha abradu. Tolki adnosna Trojdena i Hiedymina niama vyraznych danych. Ale kali-b jany byli pahanskaje relihiji, dyk i ŭ hetym nia było-b ničoha dziŭnaha. Treba mieć na ŭviecie, što Litoŭskaja ziamla (sučasnaja Zach. Biełaruś), była daloka ad Połacku i Smalensku, jak chryścijanskich centraŭ, što novaja relihija pašyrałasia tut pastupova i douhi čas mirna ŭžyvałasia z pahanskaj. Niama nijakaha sumlevu, štoi značnaja častka žyŭšych tut biełaruskich Słavianaŭ trymałasia pahanstva, a z druhoha boku — siarod Bałtaŭ byli chryścijanie. Paćviardžaje heta fakt užyvańnia pobač z chryścijanskimi imionami i čysta sławiana pahanskich, jak, prykładam, Lubka, Nielub, Voin, Kruhlec, Kumiec, Niažyła, Chvat i dr. Pieradapošnija try imiony naležać vilenskim mučanikam Antoniju, Ioanu i Eŭstafiju, jakich letapisy (jak i jich imiony) nazyvajuć „litoŭskimi”. Biełaruska-słavianskaje pachodžańnie hetych imionaŭ jašče raz śčviardžaje, kaho treba razumieć pad histaryčnymi „Lićvinami”.