Мые вочы ранічнай расой, жмурыць іх, доўга стаіць з апушчанымі павекамі, ружовымі ад сонца. Вось зараз… Павольна расплюшчвае вочы. Вось зараз. Водзіць асцярожна галавою і ловіць пальцамі паветра, нібы павуцінне раздзірае.
— Ну, хоць шчылінку святла, таўшчынёю ў волас дзіцяці. Ах ты…
Бабы зёлкі прыносяць:
— Заварыць, як чай, і вочы мыць тры разы на дзень.
З кожным днём пачынае абвастрацца, як брытва яго слых. Ловіць шолахі і гукі з той смагласцю, нібы павук муху. Як скупы песціць золата, песціць рыжы Антось людскія галасы.
І ўсё прывыкнуць не можа да сваёй егіпецкай ночы. Лягчэй і хутчэй да яго слепаты прывыкаюць хатнія, родныя. Ляксейка вечна заняты гаспадаркай, жонка каля печы і на двары, у хлявах. Адтуль далятае да яго яе заклапочаны голас. У яго, Антося, нічога не пытаюцца. Непатрэбны ён… Чужы…
Чужы?
Васьмігадовая рыжавалосая Агатка туліцца да яго, лашчыцца, як кацянё, ды ўсё гладзіць яго руку — сіраціну — без мазалёў.
— Татка… бедны мой…
Шчэміць сэрца. Не. Больш выць ні за што не будзе. І працэджвае скупа праз сціснутыя зубы.
— Кінь, Агатка…
