Гэта старонка не была вычытаная
ца ў дымчастае воблачка. Ад рыжага Антося цягнецца доўгі цень. Ён стаіць пасярод двара, слухае ды ківае галавой так павольна, і задумна, нібы загадку разгадвае.
— Ах ты-ы-ы… Вось яно што-о-о… Значыць і нашае поле дачакалася… Значыць і да нас яна набліжаецца…
