кватэры так старанна і павольна, аж дзівіцца трэба такой цярплівасці. Жандары перакідваюць пасцелі, мацаюць падушкі, пералістоўваюць кнігі, лезуць у печ, па сценах стукаюць. У некаторых мясцах узнімаюць дошкі з падлогі. Ніводнай скрынкі няма ў хаце, ніводнага гаршка, куды-б не паглядзела вока жандара.
— Няма…
Злуецца жандарскі афіцэр, сам у пер‘ях і пылу. Злуецца і пачынае крычаць:
— Шукайце! Павінна быць!
З фанаром у руках ідуць нагару. Там нямала працы перакідваць рознае барахло, што збіраецца дзесяткамі год. Скрыпіць пад жандарскімі нагамі столь.
— Няма…
Жандарскі афіцэр, — з кволым тварам, з блакітнымі вачыма, атрахвае з сябе пыл, нібы кот, які выскачыў з сметніка. З яго шынелі сыплецца пясок і пер‘е. Ён тупае нагамі, кашляе ад пылу, лаецца ды крычыць:
— Шукайце! Ведаю, што ёсць!
Бярэцца пад дзень. Ледзь шарэе. Над дамамі кружацца з крыкам вароны. Жандары, строгія і злосныя, ідуць у хлеў, Старая маці Шагала стогне і ўся дрыжыць, як у ліхаманцы. З кватэры нікога не выпускаюць, ля дзвярэй варта.
„Божа мой… божа мой…“ — шэпча старая.
З двара, нарэшце, чуваць жандарская радасць:
— Знайшлі! Знайшлі!
