Яшчэ сягоння Сакалоўскі і Шыман Кантаровіч сказалі Левіну:
— Паедзем да нас у Менск.
— А сваіх у бядзе пакіну?
— Нічым ты ім усёроўна не паможаш, ёлап ты!
— Што будзе з імі — хай будзе і са мною.
Браты і сёстры, бацькі пакуюць у скрыні маёмасць: швейную машыну, падушкі, вопратку, самавар і ўсё лепшае, што ёсць у хаце.
— Ну як?
— Зараз будзе гатова.
— Суха?
— Жоўты пясок. Нічога не згніе.
Нібы труны, апускаюць у яму скрынкі і скрыначкі. Засыпаюць зямлёй і зверху ніякага знаку… Ніхто і не падумае… Шолам адмервае крокі да хлява — дваццаць пяць. Воддаль круглы камень. Усё ў парадку.
І зноў раніца. І зноў дзень.
На тварах каганецкіх — патаемнасць. Ніхто нікому не кажа аб ночнай рабоце. Суседкі ходзяць адны да адных і саромліва просяць:
— Пазычце гаршчок.
— Можа ў вас лішняя лыжка?
Усе ідуць на паратунак да шаўчыхі Меерыхі. Меер сказаў перад усім народам:
— Я нічога не закопваў, бо нічога не маю. А там лыжкі і гаршкі — ну іх! Дратвы і шыла не буду хаваць.
