— Я, Шлёмка, да цябе іду, — кажа рыжы Антось.
— Садзіся, братку.
Левін падыходзіць да сляпога, бярэ яго за руку і вітаецца з ім.
— Ну як?
— А ніяк. Вось бліндажы параіў тут зрабіць, а ў мяне самога такая нуда, што ўсёроўна цяпер — заб‘юць, не заб‘юць… Згубіш грошы — забудзеш, памрэ хто з сваіх — забудзеш, а вось згубіш вочы і, мабыць, да самай магілы не забудзеш.
— Трэба мірыцца з бядой.
— Не хачу мірыцца! — крычыць рыжы Антось. — Вось хаджу па людзях, надакучаю. Цягне да людскіх галасоў, як ніколі раней. Прашу кожнага: гавары са мною! Ах, ты…
— Вядома, што з людзьмі весялей.
— Я да цябе, Шлёмка, з просьбай. Ты-ж чалавек такі, помню цябе яшчэ як у лесе разам былі. Вечна кніжкі чытаеш.
— Ага…
— Пачытай мне што-небудзь… Я паслухаю… Прасіў я тут людзей, дык усе непісьменныя. Вось, брат, і ўспомніў цябе. Ах ты… Думаю, дай з нуды хоць кніжку паслухаю. Ніколі ў жыцці не прыходзілася.
— Гэта можна.
— Такая, Шлёмачка, нуда на мяне напала і такая злосць. Здаецца, выкалаў-бы вочы ўсім тым, хто пагнаў людзей на гэту шалёную вайну. Няхай
