— Дзе ключ?
— Не дам ключа. Пост.
Малы хлопчык пачынае плакаць:
— Есці хачу…
Заўсёды лагодная і такая добрая маці робіцца сёння тыранам — морыць дзяцей голадам.
— Усе павінны пасціць!
— Глупства гэта ўсё — вашы малітвы і ваш пост, — абураецца Левін. — Ты, маці, лепш малога накармі.
— Што?! — дзівіцца Шоламіха, — „вашы малітвы, ваш пост“ (яна робіць націск на словы „вашы“, „ваш“). А ты сам на старане? Збоку прыпёку? Выключаеш сябе з кагалу? У Вільні гоем[1] зрабіўся…
Шоламіха глядзіць на свайго старшага сына гнеўнымі вачыма. Зусім не матчыны вочы. Усё, што яна адпакутавала за сваё жыццё, гарыць цяпер у яе вачах агнём гневу і крыўды. І голас яе зменены — не голас маці.
— Выгадавала цацу на сваю галаву. Усё ў яго глупства? Знайшоўся разумнейшы за ўвесь свет. Калі ты такі хохам[2], дык выратуй нас ад бяды! Ну, выратуй! Ну…
— Як гэта выратуй…
— Ага! Вось які ты хохам!
— Але пры чым тут пост?
— Пры чым? Каб мы бога адчулі ў голадзе. Богу ахвяра патрэбна.
