а па лобе і шчаках ўжо даўно каціліся, як град, буйныя сьветлыя кроплі.
Айцец Анісім маўчаў і аб чымсьці мазгаваў, закрыўшы жоўтаю худою рукою падсьлепаватыя вочы.
Скарына ўважліва сачыў за ім і напружана — нецярпліва чакаў адказу.
Так прайшло некалькі хвілін.
— Бачыце, тут справа такая, — нерашуча пачаў айцец Анісім, — дапамагчы вам, ня ведаю, можа й можна было-б, але-ж я сам, адзін, не магу… Яно-то мо‘ й добра было-б? Я хіба параджуся з некаторымі манахамі старэйшымі, са схімнікамі богаўгоднымі?..
— Айцец ігумен, ведайце, што зразумелая для простага люду кніжка надзвычайна лёгка паб‘е і гэрэсі, і каталікаў. і каго хочаце… А кніжку я ўжо выдам добрую. Цяпер нават і немцы ня могуць выдаваць такіх прыгожых кніжак, як я ды, апрача таго, я здолею выдрукаваць кніжку, зразумелую для кожнага.
Так-так, добра-добра…
— Я буду чакаць на вас…
— Добра-добра… я параджуся са схімнікамі… хаця наперад не абяцаю…
— Дый што-ж вам, урэшце, мучыцца пісаць кніжкі, калі іх друкаваць у сто крат лягчэй?!.
— Добра-добра… мы падумаем… Вы на-днях мо‘ наведаецеся да нас.
— Добра.
Скарына разьвітаўся і пайшоў.
— Адно кепска, што католікам лічыцца, а то мог-бы быць вельмі карысным чалавекам, — сказаў услых ігумен.
— Бацюшка! — раптам азваўся Грыгор, які ўвесь час стаяў у кутку, — ды гэта мо‘ і ёсьць той Плевіл?…
— Які Плевіл? — зьдзівіўся забыўчывы ігумен.
— А той, што бог дажджу не дае з-за яго?..
— Ня ведаю.
Айцец Анісім пацёр лоб рукою і задумаўся.
— А што-ж будуць кнігапісцы-манахі мае рабіць, калі гэту друкарню завесьці? — раптам стукнула яму ў голаў, — наважджэньне дзьявальскае!..
Устаў. Некалькі раз перахрысьціўся. Пацалаваў чорную ікону.
— Так мой сыну, зьвярнуўся ён пасьля гэтага да Грыгора, сумна-дрыжачым і балесным голасам, — хоць ён і вучоны, але ён плевела шкоднае… богапрадаўца!.. Ён зрокся сваёй веры,
