— Каму што, а курыцы крупы…
Момантаў некалькі памаўчаў, паправіў на століку лісты, з якіх набіраў, дабавіў:
— Чаму-ж не?.. Я думаю, што дасьць, абы было… не пашкадуе…
— Ужо ізноў хочацца піфца выпіць.
— Абавязкова піўца?…
— Немец піф любіць…
— А яшчэ што?..
— Го-о-о!..
— Ну, скажы ты мне, братка, па праўдзе: маеш ты цяпер якія-колечы зьвесткі ад сваёй Міны, ці не?..
Мітвох страпянуўся, як ужалены. Пачырванеў. Патупіўся. Потым зусім зьмяшаўся.
— Н — не!.. Н — ня ведаю… ня варта гафарыць, — сказаў ён, урэшце, дрыжача — ўпрашаючым голасам і апусьціў вочы ўніз, — гэта быль так дафно… я ня ведаю… мо?..
— Мо‘ ўжо замуж вышла?!. — пажартаваў Даніла, — ды яно так і будзе!.. Хіба-ж ёй чакаць покуль валасы на галаве не пабялеюць?.. Дый ты-ж ужо стары: бадай, гадоў сорак будзе?..
— Будзе, — ціха адказаў Мітовох і пільней пачаў набіраць. Пальцы хвіліна-ад-хвіліны ўздрыгвалі і з іх падалі на падлогу літары…
— Ня журыся, браток, — пачаў супакойваць свайго сябру Даніла. — На сьвеце ўсяляк бывае… Вось пабудзь яшчэ ў нас троху… Хай падвучыцца крыху Цімох… Тагды мы цябе адпусьцім… Міна твая мо‘ яшчэ пачакае цябе?..
— Ай, кінь! Многа ты ўжо набраў?..
— Што гэта ты, Мітвох, сёньня такі сур‘ёзны?... Ха-ха-ха!?
— Чаго пытаеш?..
— А чаго-ж ты, Даніль!? Го-о-о!..
— Думаеш, што і ў мяне Міна ёсьць?.. не, няма…
— Ня круціся.
— Не; сапраўды, няма.
— Баба ты, а не чалофек!
— Калі захачу, то дзесяць буду мець, а ты страціў Міну і другой ня знойдзеш!..
— Кіньма аб гэтым!.. Можа хутка я сабе нофы бот куплю…
Даніла нездаволена ўхмыльнуўся.
— Нашто табе новыя боты, старому?
— А што-ж: працафаць, працафаць дый нічога ня мець?
— Галава твая!.. У труну з сабою ўсё-роўна ня возьмеш!?
