ўноў за працу, — што за мажлівасьць палепшыць нашу справу у вас знайшлася?
— Мажлівасьць ёсьць, — адказаў Скарына, — і мажлівасьць дужа цікавая!
І ён рассказаў Данілу аб сваім наведваньні ў кляштар і гутарцы з ігуменам.
— І што з гэтага выйдзе? — спытаўся Даніла, калі Скарына скончыў апавядаць.
— Покуль-што нічога асаблівага, але трэба спадзявацца, ва ўсякім разе хоць разварушыў іх крыху, прымусіў страхнуцца ад пылу, абудзіцца ад сну… Ах, а багацьці якія там, у гэтым кляштары!.. каб нам хоць дзесятую долю гэтага!..
— О, го-го!
— На днях трэба ўноў зайсьці ў кляштар, — працягваў далей Скарына, — ігумен абяцаўся парадзіцца з сваімі старэйшымі манахамі.
— Тады мы зажылі-б!…
— Так.
Падышоў бурмістр.
— Аб чым вы тут талкуеце?...
Скарына адказаў.
— Але вы, доктар, бяз працы напэўна, ня можаце жыць, як рыба без вады? — поўжартаўліва заўважыў бурмістр, — ну, але хоць бы адну хвілінку пагулялі?…
— Покуль жывы — трэба працаваць, а адпачнем, як памром.
— Так-то так, але…
— А мне нешта ня верыцца, што нам ігумен можа дапамагчы? — раптам усумніўся Даніла.
— Чаму-ж? — спытаўся бурмістр.
— Я ігумена Троіцкага кляштару ведаю. Гэта фанатык сваёй справы і, апрача таго, надзвычайна вузкі чалавек па сваёй натуры… Малая з яго карысьць будзе!
— Я таксама, па праўдзе сказаць, крыху сумляваюся, — агадзіўся бурмістр.
— Бачыце, я на справу гляджу іначай, — заўважыў Скарына, — я думаю ўсё-ж, што мне ўдасца ігумена ўламаць… Нам самае галоўнае зрабіць хоць з адзін зварот грошай, а тады мы нажывём і свае ўласныя і духаўнікоў розных і знаць не захочам.
Падумайце: ня людзі, а непаразуменьне нейкае; мы бяромся дапамагаць ім адукоўваць людзей і ў гэты момант трэба амаль-што на каленках вымальваць у іх грашы медныя! «Вы, кажа, доктар, дык ня маеце права ўмешвацца ў адукацыйныя
