— Ды з яго-ж дому пачалося і гарэць… падпаліў хтосьці, — сумна адказаў Даніла і апусьціў уніз голаў.
— Данілачка, бяжэце пашукайце!.. Я-ж сама пашла-б, ды нельга… тутака-ж усё… бяжэце, родненькі!..
— Добра, добра… Мы хутка прыдзем… Толькі вы не палохайцеся так.
Пашоў.
У Аньковых Скарыны таксама Даніла не знашоў.
Усе занепакоіліся. Падняўся цэлы шурум-бурум. Якуб Бабіч, малады Анькоў, Даніла і Цімох усе кінуліся адшукваць доктара. — Хоць-бы жывым знайсьці, — было ў кожнага на вуме.
VI.
— За што наказуешы о божа! — ускрыкнуў Скарына, калі згледзяў праз акно полымя, — ай божа!…
— Што там? — спыталася ў яго жонка з другога пакою.
— Нічога такога!… — адказаў ён здаўленым голасам, баючыся перапужаць яе.
— Як нічога?! — устрывожана спыталася яна і ўсхапілася з пасьцелі, — божачка!… гарыць!!… Дзе гэта?!
— Ня ведаю. Пайду пагляджу…
— А што-ж мне рабіць?… Куды ты?!…
— Я не пайду… я толькі пагляджу куды агонь накіраваўся…
— Вой!… Ня йдзі!… Як-жа дзеці!… ай!..
— Гм!… Чаго ты так?… Складвай рэчы, якія хочаш, а я выйду зірну… там мо‘ людзі гінуць… Ад нас агонь яшчэ далёка!
— Дык варочайся назад хутчэй, а то я ня ведаю, што рабіць!…
∗ ∗
∗ |
Скарына вышаў на вуліцу.
— Дзе гарыць? спытаўся ён у першага сустрэчнага.
— Чаго пытаешся?! — груба адказаў яму праходзіўшы, — ужо палова гораду згарэла, а ён пытае!!…
Нічога больш ні ў каго ня пытаючыся, Скарына кінуўся наперад.
Думкі ў галаве віхром іскраў закруціліся. Не хапала моцы застанавіцца на якой-небудзь аднэй з іх.
Бег далей, і сам ня ведаў і ня думаў, куды бег.
Раптам прышоў у сябе.
— Яшчэ раз завярнуць направа… на вуліцу… і будзе дом відаць, дзе падумалася яму, — няўжо няма?!… О, божа!…
Выбег на вуліцу.
