Далёка ўперадзе полымя разьюшанае лізала неба, цяжкімі чорнымі хмарамі ўздымаўся дым угору; бліжэй-агнявая завіруха пагульвала, круціла і гнала наперад цэлыя воблакі сьняжынак залатых…
— Вось і пляц, — мільгатнулася ў думках у Скарыны.
Спыніўся на вуглу. Пачаў шукаць вачыма дому Якуба Бабіча.
— Няўжо няма¿!…
Аглядзеўся навокала і ўноў кінуўся наперад.
— Так… няма!… згарэла! Вось і месца, дзе была друкарня!..
— Спыніўся. Рукамі схапіўся за голаў.
Перад Скарынам, сапраўды, былі толькі напалову параскіданыя печкі ад дому Бабіча ды дзьве-тры галавешкі курэла дымам сьмярдзючым.
Па твары ў яго шпарка пакаціліся кроплі халодныя, сьветла-шкляныя, буйныя. Скарына ня вытрымаў ад болю, заплакаў.
— Ах, божа! — прастагнаў ён, — зашто пакараў ты нас?!
З момант памаўчаў, нібы акамянеўшы.
Крутнуў вецер і абсыпаў яго пылам і іскрамі з ног да галавы.
Скарына страпянуўся. Скрыгануў зубамі.
— О, божа! ізноў паўтарыў ён не сваім голасам, — ты вар‘ят, бог!.. Ты — няправы!.. Што ты скажаш людзям на сваім страшным судзе? А я ў цябе спытаю!!…
… А мо‘ цябе і зусім няма?! — няважна… вось друкарні няма і людзі стогнуць… і ўсе прапала!.. а-ах!.. — ах-ха-ха-ха! — дзіка зарагатала жанчына ў лахмоцьцях, якая ў гэты момант выбегла з вуліцы, адкуль прышоў Скарына, — мае дзеткі на неба паляцелі, мае дзеткі анёлачкі!.. ха-ха-ха!.. Юрку скачэце! крутуху вярцеце!.. ха-ха-ха!.. Ух-я!.. Ух-я!.. Скачэце!!.
Жанчына некалькі раз перакруцілася перад Скарынам і ўзьвізгваючы і прыпяваючы пабегла далей.
Скарына сумна паглядзеў ёй усьлед, павярнуўся і ціхім крокам пашоў назад.
Ня думаў куды ішоў.
— Цяпер ужо ўсёроўна, — думалася яму.
Вышаў за горад і ўсё ішоў…
— Там ня так, — думалася яму, — спакайней… а чаго-ж я ад людзей уцякаю: там стогнуць, плачуць, а я?..
Аглянуўся на горад.
Там яшчэ стаяў гул, быццам навальніца толькі што разыгралася. У далі полымя шугала. За ветрам, па зямлі цяжка сунуліся чорныя валы дыму. (Было ўжо сьветла). Поле, лес,
