Зьмяніў ход-пабег…
Упор з-за куста паказалася дзяўчына…
Абое спалохаліся.
— Ясуль!
— Люба!
— Ты ня бачыла мае Лысае?
— Не, а што?
— Ды вось не найду ніяк. Пайшоў у возера ваду піць, заставіў яе пры беразе, прышоў і яе няма, — зьнікла. Пайду шукаць…
— Ідзі, гукай, Адкажу каб не зблудзіў.
— Нічога, добра…
∗ ∗
∗ |
— Лысая, — у-у-у-у-у!..
гукаў карову хлапец, чакаючы водгука.
∗ ∗
∗ |
Сонца глядзела толькі палавінаю, калі пры апошнім ауканьні ў недалёку ад Любы паказаўся заплаканы аднавясковец Ясюль.
— Няма?
— Не найшоў..,
∗ ∗
∗ |
Моцна ўшчарэпіўшыся за валасы, Ясюль паіў сьлязмі зямлю.
—Люба супакайвала яго
— Кінь плакаць, знойдзецца…
— Як жа гэта я да хаты вярнуся, ды тата мяне задушыць. Што ж гэта я нарабіў!…
Белакурая дзяўчына — Люба адцягнула рукі ад валасоў белакурага Ясюлькі.
Сьціснула іх…
Прытулілася да яго…
Яны плакалі разам…
— Яны ня родныя —
—толькі з аднэй вёскі…
Яму было дванаццаць…
Ей было дзесяць..,
∗ ∗
∗ |
—Месяц сачыў за зямлёю.
—Зоркі трымалі варту, — калі з хаты з вастрожнымі вакенцамі, скуль кідаўся слабы сьвет лучыны, чуўся голас:
«Ой татулёчка, міленькі, родненькі
