Пусьцеце, ня біце.
Я больш ніколі ня буду.
Я пайду шукаць карованьку.
Знайду…
∗ ∗
∗ |
Месяц, як бы знарок, пакіраваў свае ногі ў бок ад хаты Ён не хацеў перашкаджаць катаваць дзіцё, хоць гэта яго быў абавязак, як вартаўніка.
∗ ∗
∗ |
Што-сь клубком перакацілася цераз парог сяней і як жаба папаўзло пад грушу-дзічку, якая стаяла неўдалёку.
Чуцен быў стогн
маладой,
яшчэ не распусьціушай добра храсткі,
душы…
∗ ∗
∗ |
Пазадзе хаты прабегла чыя-сь цень у хустцы…
∗ ∗
∗ |
На парозе паказалася фігура нізкай, тоўстай, як дваццатка-кадушка ад селядцоў — жанчыны.
У руках быў кубак і міска…
— На йдзі зьеш адваронікаў з масьлянкай.
— Каб ты ведзьма пранцаў наелася, як ты накарміла сёньня мяне праз тату — адказаў ком, з белымі валасамі з-пад грушы-дзічкі.
— Што? Ды я цябе заб‘ю… Рыгор, ты чуў, што твой сынок кажа… Вось вывучыў, вось якое маё шчасьце. Пасынак пранцамі корміць, за маё добрае, што кармлю, абшываю, ды абмываю…
∗ ∗
∗ |
З хаты нёсься бацька,
У руках была вяроўка…
∗ ∗
∗ |
Пад грушай-дзічкай нікога ня было… Чыесь ногі адлічвалі на сто ў хвіліну напрамкам за сяло…
∗ ∗
∗ |
Ціха на вясковых могілках у майскі вечар.
