Старонка:Наддзьвіньне (1926).pdf/87

Запаліў ты праменьнем іскрыстым
Крыўдай вечнай засмучаны край.
Па грунтовай зямлі камяністай
Сьвежнай ранай прайшлі баразна...
................
Нахілілася долу калосьсе,
Ціхім шэптам вітаньне нам шле.
Рассыпаецца чырваньню сонца,
Усьміхаецца радасны дзень.

Полацак, 1925 г.

|}

---

---

З каукаскіх напевау.

Белай шапкай калышацца хмель
Паміж гор, дзе бягуць раднікі.
Мае думкі аб новай вясьне,
Ў маіх песьнях ізноў васількі.

На хвіліну агорне журба,
Ня журба, а жыцьцёвы надлом,
Што люблю сакаліны размах,
Што жадаю зімой васількоў.

Я жаданьням дарыла прастор,
Хай умруць на марскіх берагах.
Дзікім сьмехам рачога прыбой,
Ў сініх хвалях радзілася рань.

Ў сініх хвалях радзілася рань, —
Сонца косы палошча ў вадзе…
Дык чаго, дык аб чым сумаваць?
Не сягоньня, дык заўтра мой дзень.

Не сягоньня, дык заўтра ў душы
Празьвініць рой разбуджаных слоў…
Не хачу ні аб чым варажыць.
Ні жалець, што ў гадах адцьвіло…

Паміж гор, дзе бягуць раднікі
Белай шапкай калышацца хмель.
Ў маіх думках цьвітуць васількі,
Мае песьні аб сьветлай вясьне.

Каўказ. Чорнамор‘е, 1926 г.

---

---