Гэта старонка не была вычытаная
Люблю глядзець вачыма ў далі,
Дзе дрэмлюць вербы над ракою,
І як імпэтлівыя хвалі
Чароўна з лозамі ракочуць…
Пад говар струн, душы сугуччаў
Растане смутак ў словах шчырых…
Больш не акропіць сьлёз гаручасьць
Калісь заплаканыя шыры…
І я, і вы — імкнемся ў цалі,
Дзе рубяжы пад сонцам зьнікнуць
І думкі — бы на мель каралі
Выносіць мора ў шпаркай плыні…
Ніколі не спаткаюць ростань,
Жыцьцём палаючыя вочы…
Яны усюды зіркам вострым
Прыгожае заўсёды сочаць…
Чаго на сьвеце мы ня любім?
Хоць часам путае хмель ногі.
У словах кволых, ў словах грубых
Нясём ад сэрца праўды многа.
М. Валынцы 1926 г.
|}
