1
І нязьменнай — як хмары — была тая восень: вецер ішоў з-за ракі, гнаў страмніну пяску і на пясчаным целе набракалі крывёю вены-лазьняк; гэты лазьняк хіліўся, а пясок ішоў
сьцяной, грабянямі асядаў на беразе ракі, шумеў, сыпячыся ў раку, — грабяні зьнікалі, каб праз колькі часу зноў зьявіцца, зноў шумець, сыпячыся ў раку.
Кірунак вятроў быў нязьменным усе гэтыя дні — ён гнаў пясок у раку, вецер пералётаў праз плынкасьць рачную і — нэрвова церабіў афішы на парканах гораду, біўся акеніцамі, атрасаў з каштанаў лісьце ў гарадзкім садзе, атакоўваў людзей — пясок калоў вочы, хрумсьцеў на зубах:
Нэрвовы вецер церабіў афішы на парканах, перашкаджаў чытаць гэтыя афішы праходжым, нешматлікім праходжым: адны, прытрымліваючы рукой аркуш, дачытывалі да «Білеты прадаюцца ў канцылярыі…», іншыя, раззлаваныя няўрымсьлівасьцю ветра, не дачытвалі афішы нават і да сярэдзіны, ішлі далей — сваёй дарогай.
На афішах было:
ЛЕКЦЫЯ ПРОФЭСАРА І. Д. ШАСТАКОВА |
