— Вячэраў, татусь…
— Вячэраў? Гм… А вось я яшчэ нічога ня еў, прыдзецца пачакаць на Лёву, ён зноў недзе забавіўся…
— Татусь!..
Профэсар успомніў. Ледзь асьвятлёны сьвечкай з суседняга пакою Бонапарт на портрэце крыва ўсьміхаўся ў профэсараў твар. Тады ён пайшоў зноў у пакой, дзе ляжаў сын,
але на гэты раз сказаў першым:
— Лёва сьпіць… А… вы… У чым, між іншым, справа, га?
Высокая жанчына (абветралы твар, узьбітыя ўгару валасы) адказала:
— Ля Паліцэйскага ў яго стрэлілі за крокаў дзесяць. Мы гэта ўсе бачылі. Тры кулі, адна за аднэй…
— Стралялі вэрнэраўцы? — чамусьці запытаўся профэсар.
Цень — незнаёмы махнаты цень, што быў кагадзе на фіранцы — хіснуўся па сьцяне, — жанчына адмоўна пакачала галавой.
— Стралялі салдаты…
Профэсар зразумеў. Ён цяжкімі, зморанымі крокамі — ад самага тэатру ён ішоў пешкам, рамізьнік некуды зьнік, на’т не чакаў на грошы — пайшоў з пакою. У сталоўцы, седзячы на крэсьле, спаў Толік. Профэсар пацалаваў яго ў лоб, прайшоў у габінет, прыпыніўся ля стала, пазьвягаў сухімі пальцамі, пачаў сьцягваць з сябе фрак — у габінэце запахла нафталінам.
— (Профэсар хварэў на бяссоньне). —
У вакно паўзьлі склізкія вусені золку; яны распаўзаліся па габінэце, залазячы ў самыя сукрытыя шчыліны. Паўзьлі ў вакно склізкія вусені золку, склізкім было няпэўнае сьвятло сьвітаньня.
3
Наступныя дні вецер зноў ішоў з ракі: — разносіў па горадзе навалу пяску, засохлага лісьця, патыхаў вецер лугавіньнем — чарнобыль, чарот, чабор, рута-мята (клясычныя
расьліны!), вецер настойліва дбаў ўсё пра адно і тое-ж: восень.
