на падлогу, і праз колькі сэкунд зноў дробненька рагатаў — так здавалася — ён на столі.
«Зайку» злавіць было немагчыма, і гульня неўзабаве абрыдзела. Толіка зноў пацягло да хлапцоў. Ён абыйшоў усе пакоі. Эны Карлаўны ня было. Тады ён борзда зьбег па прыступках і апыніўся на панадворку. У нерашучасьці прыпыніўся ля дзьвярэй, трымаючы ў руках нож. Пучкі сонца разьбягаліся радыюсамі.
— Гэта профэсараў сын, — заўважыў адзін з гульцоў.
— Хадзі да нас.
Толік падыйшоў бліжэй.
— Давай тваім ножыкам згуляем. Будзеш гуляць?
Няўмелымі рукамі Толік зрабіў «вілачкі». Нож бліснуў на сонцы, царапнуў зямлю і лёг на ўсё лязо.
— Двух пальцаў няма, — падставіўшы пад нож пальцы, сказаў чарнявы. — Мая чарга цяпер.
— А на што вы гуляеце? — запытаўся адзін з гульцоў. У яго не хапала пярэдніх чатырох зубоў.
— На што мы гуляем? Ай, праўда, мы-ж ня ўмовіліся.
Толік маўчаў, толькі міргаў вачыма: ён не разумеў, прасьцей ня ведаў, што гуляць трэба нашто-небудзь.
— Я на сьвісток буду гуляць. А ты?
Толік аж пачырванеў.
— Ня ведаю…
Бяззубы тады прапанаваў:
— Гуляйце на ножык.
Чарнявы ўжо вёў партыю, нават ня спытаўшы, ці згодзен Толік гуляць на нож. За «вілкамі» ішлі «каленка», «зубкі», «барада», «галава» і толькі на апошнім ходзе чарнявы прамазаў. Бяззубы скрывіў рот усьмешкай.
— Што-ж ты паддаешся?
— Бывае абмах. Адгуляюся, — сур’ёзна адказаў чарнявы.
Праз колькі часу гульня скончылася: прайграў Толік. Чарнявы бяз лішніх слоў забраў у яго нож, схаваў у кішэню і наважыўся было ісьці. Толік раптам запротэставаў:
— Аддай нож. Эна Карлаўна будзе сварыцца.
Чарнявы засьмяяўся.
— Як гэта аддаць?
