— Адно дрэнна — вада цёплая, а так — што піва!..
Толік здрыгануўся. З цемры — адтуль, дзе былі хутары, — пачуўся сковыт — нудны, адчайны, ён разьдзіраў душу — гэты плач.
— Сабака?
— Цётка мне некалі сказала, як жывой была, што сабакі выюць так на нябожчыка. — І ён зноў нахіліўся да вады.
У цішыні сковыт набываў сілу. Здавалася, што не адзін сабака вые, а сотні, тысячы. Плакала цішыня безьліччу водгульляў, на зьмену аднэй хвалі стогнаў нараджалася новая,
яшчэ больш нудная, больш адчайная.
— Пі, Толік, — абціраючы аб порткі рукі, сказаў Рубан.
— Нешта расхацелася. Пойдзем.
Рубан засьмяяўся.
— За сэрца ўзяў сабачы плач? Кінь, Талалайка, нудзіцца! Прывыкай.
— Пойдзем.
На дарозе іх стрэла нечаканасьць. Упоперак дарогі ляжаў конь: набухла конскае чэрава. З брэхам разьбегліся сабакі. Яны пасталі на краі дарогі і цікавалі — відаць — прышоўшых.
— Праходзь, не азірайся, — сказаў ціха Рубан.
Конскае — пагрызанае — тулава засталося адзаду. Яны падыходзілі да хутара. Вароты былі расчынены. Навокала было пуста. Недзе ў полі выў, плакаў сабака.
Рубан пастукаў у шыбу. Цішыня дзвынкнула.
— Зойдзем у хату. Нехта-ж павінен быць.
Абагнуўшы хату, яны падыйшлі да дзьвярэй, стукнулі ў другое. Недзе ў полі выў, плакаў сабака. Рубан шпурнуў нагой дзьверы. Яны зарыпелі — танклява, нібы заплакала цялё. Рубан зрабіў крок і крута спыніўся.
— Бачыш?
У парозе ляжаў мярцьвяк. З вакна ішло бляклае — сухотнае — сьвятло: твар мерцьвяка ашчэрваўся цёмным правалам роту.
— Пойдзем адсюль, Рубан.
Выў, плакаў у полі сабака. У цішыні сковыт набываў сілу. Здавалася, што не адзін сабака вые, а сотні, тысячы.
