Вырашалі проблему:
— Яўрэй ён ці рускі?
— Беня казаў, што няможна зразумець. З твару — рускі, але-ж гаварыў з Бенем па-яўрэйску.
— А што значыць — з твару? Хіба ў яго напісана на ілбе ці што?
— Але-ж відаць.
— Эт, відаць! Пажывём, убачым.
Чаканьні цікаўных ня спраўдзіліся. Прыехаўшы не прайшоў тым вечарам па местачковых вуліцах.
У адзін голас вырашылі:
— 3 гонарам.
— Гарадзкі.
У гэты-ж самы час, у цесным пакойчыку Патапенкі ішла гарачая гаворка. У пакоі было пяць чалавек — райкомаўцы. Сваволіў самавар. Яму падпяваў яшчэ гарачы хлеб: ён пыхцеў над нажом.
— Комсамолу тут шмат працы. Мястэчка вялікае, раён ладнаваты. А вось комсамольцаў у нас — як таго гароху на каменьні.
— Колькі ў местачковай ячэйцы?
Даведкі даваў Андрыенка. Ён прыкладаў сярэдні палец да ілба, прыжмурваў вочы і адказваў:
— Было дваццаць адзін чалавек. Аднаго трэба лічыць выбыўшым.
— Малавата, малавата. Ну, а як з дысцыплінай, з культурным, політычным разьвіцьцём?
Андрыенка на гэты раз адказаў неадразу. Яго унівэрсальны пратакол — галава — страціў у гэтым месцы сваю дакладнасьць.
— Дысцыпліна, кажаш ты? Трэба сказаць шчыра: з дысцыплінай — алох. Гэта бадай першачарговае пытаньне, што трэба вырашыць.
Патапенка дадаў:
— Было некалькі выпадкаў простага хуліганства. Яшчэ і цяпер прыходзіцца расхлёбваць. Нават справа да нас дайшла. Але… у мяне такое ўражаньне, хлопцы, што Шастакоў не вячэраў.
