Пры наступным абыходзе сястры я знарок доўга затрымліваю дыханьне. Галава мая робіцца барвянай. Сястра спыняецца.
— У вас баліць што?
— Ага, — стогнучы кажу я, — раптам забалела!
Яна дае мне тэрмомэтр і ідзе далей. Я ня быў-бы вучнем Ката, калі-б ня ведаў як тут зрабіць. Салдацкія тэрмомэтры не разьлічаны на дасьведчаных франтавікоў. Трэба толькі падагнаць жывое срэбра ўгору, тады яно застанецца на тым-жа ўзроўні ў цененькай трубцы і ўжо ня спусьціцца.
Я засоўваю тэрмомэтр пад паху наўскасяк уніз і ўвесь час стукаю па ім пальцам. Такім чынам я падганяю жывое срэбра ўгору.
Выходзіць 37,9 градуса. Але гэтага мала. Асьцярожнае набліжэньне запалкі дае 38,7 градуса.
Калі сястра прыходзіць, я надзьмуваюся, дыхаю няглыбока і парыўна, гляджу на яе нярухомымі вачыма, непакойна варочаюся і шапачу:
— Я не магу гэтага больш сьцярпець!
Яна аднатоўвае мяне на нейкай пісульцы. Я добра ведаю, што бяз пільнай патрэбы ня ўскрыюць маёй гіпсавай павязкі.
Мяне выгружаюць разам з Альбэртам.
Мы ляжым у шпіталі абодвы ў аднэй палаце. Лазарэт перапоўнены раненымі з нашага цягніку. Шмат цяжка параненых. Сёньня мы яшчэ не прайшлі агляду, таму што не хапае дактароў. Па корыдоры няспынна соўгаюцца вазкі на гумовых калёсіках, і на кожным з іх хто-небудзь ляжыць. Пагана ляжаць вось гэтак, выпрастаўшыся на ўвесь рост! Добра ’шчэ, калі ўдасца заснуць!
Ноч праходзіць трывожна. Ніхто ня можа заснуць. Пад раньне мы пакрысе апушчаемся ў дрымоту. Я прасынаюся, калі ўжо зусім відна. Дзьверы адчынены і з корыдору да мяне даходзяць галасы. Іншыя таксама прачнуліся. Адзін, які быў тут ужо некалькі дзён, тлумачыць нам у чым справа:
— Тут, у корыдоры, сёстры ураньні зьбіраюцца на малітву. А каб і вы атрымалі сваю долю, яны адчыняюць дзьверы.
У іх, вядома, самыя лепшыя замеры, але нас мучаць нашыя раны і галоўны боль.
— Як неразумна! — кажу я. — Толькі ўдалося заснуць…
Альбэрт стогне.
