Кат між тым выцягнуў з кішэні аднаго забітага яшчэ некалькі індывідуальных пакетаў, і мы асьцярожна перавязваем параненага. Я кажу хлапцу, які пільна глядзіць на нас:
— Зараз мы пойдзем за насілкамі.
Тут ён адчыняе рот і гаворыць шэпатам:
— Застанься тут…
Кат кажа:
— Мы зараз зьвернемся, мы прынясем для цябе насілкі.
Цяжка сказаць ці зразумеў ён нас. Ён, як дзіцянё, скуголіць пазаду:
— Не пакідайце.
Кат азіраецца і шапоча:
— Ці ня лешш проста пусьціць у справу рэвольвэр, каб спыніць гэта?
Хлапец бадай ці перанясе перавозку, і ад сілы — ён працягне яшчэ некалькі дзён. Аднак усё ранейшае будзе за нішто ў параўнаньні з часам, які яму яшчэ застаўся перажыць. Цяпер ён аглушаны і нічога не адчувае. Праз гадзіну ён ператворыцца на крыклівы камяк нясьцерпных пакут. Дні, якія ён яшчэ можа пражыць, будуць поўнымі шалёных пакут. А хіба ня ўсёроўна, пражыве ён іх ці не?..
Я ківаю:
— Так, так, Кат, трэба ўзяць рэвольвэр.
— Дай сюды! — гаворыць ён і застаецца на месцы. Я разумею: ён адважыўся. Мы азіраемся, але мы ўжо не адны. Перад намі зьяўляецца купка людзей. З варонак і магіл выглядаюць галовы.
Мы дастаем насілкі.
Кат ківае галавой.
— Такія маладыя хлапчукі! — Ён паўтарае: — Такія маладыя, бязьвінныя хлапчукі…
Нашы страты аказаліся меншымі, чым можна было меркаваць: пяць забітых і восем параненых.
Гэта быў нядоўгі, выпадковы абстрэл. Два нашых забітых ляжаць у аднэй з разварочаных магіл, нам застаецца толькі засыпаць іх зямлёй.
Мы ідзем назад. Моўчкі мы пасоўваемся цугам адзін за адным. Параненых здаюць на санітарны пункт.
