У гэтай цукерні мы елі марожанае і вучыліся курыць папяросы. На гэтай вуліцы, што мільгае паўз мяне, я ведаю кожны дом, колёніяльную краму, аптэкарскі магазын, пякарню.
І вось я стаю ля цынамонавых дзьвярэй з забруджанай ручкай, і пальцы мае цяжэюць.
Я адчыняю іх. Насустрач мне так дзіўна падыхае прахалодай! Ад гэтага вочы мае робяцца няўпэўненымі.
Пад маімі ботамі рыпаюць усходкі. На гары ляскае дзьвер, нехта глядзіць праз балясы. Гэта адчыніліся дзьверы ў кухню. Яны там якраз пякуць аладкі з бульбы: у доме пахне імі, да таго-ж сёньня субота, а гэта, мабыць, мая сястра зьвесілася праз балясы. Я на момант адчуваю зьбянтэжанасьць і схіляю галаву, потым здымаю шлем і гляджу ўгару. Так, гэта мая старэйшая сястра.
— Паўль! — крычыць яна. — Паўль!
Я ківаю галавой. Мой ранец бразгаецца аб балясы, мая вінтоўка цяжэе.
Яна парыўчыста адчыняе дзьверы і крычыць:
— Маці, маці, Паўль прыехаў!
Я не магу ісьці далей.
— Маці! маці! Паўль прыехаў!
Я прытуляюся да сьцяны і прыціскаю свой шлем і вінтоўку. Я сьціскаю іх з усяе сілы, але я ні кроку не магу ступіць далей. Усходы адплываюць з маіх воч, я выцінаю сябе прыкладам па нагах і гнеўна сьціскаю зубы, але нічога не магу адказаць на сястрыны словы, нічога не магу. Я балюча намагаюся засьмяяцца і загаварыць, але не магу вымавіць ніводнага слова і так стаю тут на ўсходах, няшчасны, бесспарадны, ахоплены сударгай, і супроць жаданьня сьлёзы няспынна цякуць па маім твары.
Мая сястра варочаецца і пытаецца:
— Што з табой?
Тады я зьбіраю сілы і клыпаю ў прасенак. Я стаўлю вінтоўку ў куце, ранец кладу ля сьцяны і накрываю яго сваім шлемам. Я вызваляюся таксама і ад амуніцыі. Пасьля я кажу злосна:
— Дай-жа мне ўрэшце насатку!
Яна дастае яе з камоду, і я выціраю твар. Нада мной на сьцяне вісіць шкляная скрынка з пярэстымі матылямі, якія я некалісьці зьбіраў.
Цяпер я чую матчын голас. Ён даходзіць з спальні.
