К адзінаццаці гадзінам Эльстэд ужо быў спушчан за борт.
Дзень быў ціхі і ясны, а гарызонт ахутан дымкай. Электрычнае святло у верхняй частцы шара весела бліснула тры разы. Затым шар павольна спусцілі на паверхню вады; на карме стаяў матрос, гатовы перарэзаць талі. Шар, які здаваўся такім вялікім на палубе, цяпер, на вадзе, пад кармой, выглядаў зусім малюсенькім. Ён злёгку пакалыхваўся на хвалях, і яго цёмныя вокны, якія аказаліся наверсе, былі падобны на два круглыя вокі, якія нібы са здзіўленнем глядзелі на людзей, што тоўпіліся ля поручняў на барту.
— Гатова? — крыкнуў капітан.
— Ёсць!
— Аддай талі!
Канат падвялі да ляза, і ён перарваўся. Над шарам, смешным і бездапаможным, пракацілася хваля. Хтосьці замахаў хусткай, хтосьці паспрабаваў крыкнуць нікім не падхопленае „ура“, мічман павольна лічыў: „Восем, дзевяць, дзесяць...“ Шар пакалыхнуўся, затым выпраміўся рэзкім рухам.
Імгненне ён здаваўся нерухомым, толькі быстра змяншаўся ў аб'ёме, затым хвалі самкнуліся над ім, і ён стаў бачным пад вадой, павялічаны пераламленнем і патусклы. Ніхто не паспеў палічыць і да трох, як ён знік. Далёка ў глыбіні бліснула белае святло, якое хутка ператварылася ў светлую точку, і ўсё патухла. Відаць было, як у змроку праплыла акула.
Затым вінт крейсера завярцеўся, паверхня вады закалыхалася, акула знікла сярод хвалявання, і па хру-
