стальнай гладзі, паглынуўшай Эльстэда, пабег паток пены.
— У чым справа? — запытаў адзін стары матрос другога.
— Адыходзім мілі на дзве, каб ён як-небудзь не ўдарыў нас, калі ўсплыве, — адказаў яму таварыш.
Судно павольна рухалася. Амаль усе свабодныя людзі, якія былі на барту, асталіся на палубе, гледзячы на ўздымаўшыяся хвалі, у якія апусціўся шар. На працягу наступнай поўгадзіны не было вымаўлена ні аднаго слова, якое не адносілася-б прама або ўскосна да Эльстада. Снежаньскае сонца паднялося высока над гарызонтам, і стала горача.
— Там, унізе, яму будзе прахладна, — заўважыў Уэйбрыдж. — Кажуць, што на пэўнай глыбіні вада у моры заўсёды амаль на точцы замярзання.
— Дзе ён усплыве? — спытаў Стывенс. — Я слаба арыентуюся.
— Вунь там, — сказаў капітан, які ганарыўся сваімі ведамі. Ён паказаў пальцам на паўднёвы усход. — Так, як мне здаецца, і час ужо амаль падышоў. Ён прабыў пад вадою трыццаць пяць мінут.
— Колькі трэба часу, каб дасягнуць дна акіяна? — запытаў Стывенс.
— Каб спусціцца на глыбіню пяці міль, лічачы, што скорасць павялічваецца на два футы ў секунду, спатрэбіцца роўна тры чвэрці мінуты.
— Тады ён спазняецца, — заўважыў Уэйбрыдж.
— Амаль што, — сказаў капітан. — Мабыць, спатрэбілася некалькі мінут на накручванне каната.
