рэсцыруючыя поўчалавечыя сілуэты, якія спяшаліся да шара.
Ледзь усведамляючы, што ён робіць, ён пачаў нашчупваць на сценах сваёй хістаўшайся турмы выключальнік вонкавай лямпы, але знянацку натрапіў на паглыбленне ў падушках, дзе знаходзілася кнопка яго ўласнай маленькай лямпачкі. У гэты момант шар пахіснуўся, і Эльстэд упаў; ён пачуў гукі, падобныя на выгукі здзіўлення, і, калі ўстаў на ногі, убачыў дзве пары выпуклых, нібы пасаджаных на стрыжні вачэй, якія глядзелі ўнутр праз акно, у іх адлюстроўвалася святло лямпы.
Праз момант чыесьці рукі энергічна зарухаліся па стальной абалонды шара, і Эльстэд пачуў страшэнны для яго, у яго становішчы, гук удараў па стальной крышцы, ахоўваўшай гадзіннікавы механізм. Ад гэтага гуку мароз прабег па скуры: бо калі-ж гэтым незвычайным істотам удасца сапсаваць механізм, Эльстэду ўжо ніколі не вярнуцца назад! Не паспеў ён падумаць аб гэтым, як шар моцна пахіснуўся; Эльстэд патушыў лямпачку, якая асвятляла ўнутранасць шара, і запаліў вялікі ліхтар, што знаходзіўся ў асобнай камеры, які зараз-жа адкінуў прамень у ваду. Дно акіяна і чалавекападобныя істоты зніклі, і толькі дзве рыбкі раптам прамільгнулі, праследуючы адна другую, міма акна.
Эльстэд падумаў, што дзіўныя жыхары марскіх глыбінь разарвалі канат, і што ён выратаван. Ён імчаўся ўверх усё шпарчэй і шпарчэй, як раптам шар спыніўся, і рэзкі штуршок падкінуў Эльстэда да мяккай столі яго турмы. На працягу, быць можа, поўмінуты Эльстэд ад здзіўлення не мог сабрацца з думкамі.
