Вельмі грунтоўны быў расказ Эльстэда аб гэтым дзіўным горазде і яго жыхарах, сынах вечнай ночы, ніколі не бачыўшых сонца, месяца і зорак, зялёнай расліннасці і жывых, дышучых паветрам істот, аб гэтых стварэннях, якія не ведаюць агню, не ведаюць іншага святла, апрача фасфарычнага ззяння жывых стварэнняў.
Аднак, як ні здзіўляючы яго расказ, яшчэ больш здзіўляюча тое, што вучоныя, вельмі добра вядомыя, як, напрыклад, Адамс або Джэнкінс, не знаходзяць у ім нічога непраўдападобнага. Яны казалі мне, што не бачаць ніякіх прычын, чаму-б не маглі жыць на дне глыбокіх мораў зусім невядома для нас разумныя, дышачыя жабрамі, уладаючыя хрыбетнікам істоты, якія прыстасаваліся да нізкай тэмпературы і велізарнага ціску і настолькі цяжкія, каб не ўсплысці ні жывымі, ні ў выглядзе трупаў.
Нас яны павінны ведаць; мы ім уяўляемся ў выгля дзе дзіўных метэарычных істот, часам катастрафічна падаючых мёртвымі з таямнічай цемры іх вадзянога неба. І не толькі мы самі, але і нашы судны, металічныя вырабы, усякія прадметы сыплюцца часамі на іх з цемры, як дождж. Часам гэтыя тонучыя прадметы давяць іх, нібы караючая дзясніца нябачнай улады там, наверсе; часам да іх пападаюць рэдкасныя і дзіўныя рэчы, здольныя служыць крыніцай натхнення. Можна зразумець паводзіны жыхароў бяздоння пры паяўленні жывога чалавека, калі уявіць сабе, як паступілі-б дзікары, калі-б да іх раптоўна зляцела з неба акружаная ззяннем істота.
