Бавэлчык задрыжэў, як ясінавы ліст; зубы ў яго забарабанілі і ён задушаным голасам замарматаў:
— Зьлітуйцеся, браткі…
— Ідзі, сукін сын, калі прыказваюць!
Бавэлчык не хацеў ісьці, але прыклады паўстанцаў падалі ахвоты.
Ніхто з грамады людзей Бавэлчыка не бараніў. Усе маўчалі.
Паўстанцы разам з Бавэлчыкам зьніклі паміж дрэў. Вогнішча, весела гарэла. Прабудзіліся дзеці і пачалі забаўляцца пры вагні. Ніхто з дзяцей ужо больш не баяўся шумець і забаўляцца старшыя ім не забаранялі.
Праз колькі хвіль увесь барок уздрыгнуўся ад грымотлнага стрэлу.
Пошчакі насіліся з усіх бакоў працягла і жудасна. Людзі ўсе падскочылі на сваіх мясцох. Дзеці спалохаліся і некаторыя з іх пачалі плакаць.
— Бавэлчык дастаў паводлуг заслугаў — глуха, прагаварыў дзед і спакойна задыміў люльку.
Менск, 1923 г.
