Старонка:На пиресяленьня.pdf/14

Гэта старонка не была вычытаная

Сюды ни занясе́.
Тольки што хацѣла́,
Яще штось сказаць,
Глянула назадь, ажны Грынька Со́баль
Запрягши коня—первый возъ вядзье,
За йимъ Кавалёнакъ,
А тамъ й Иванъ Масяёнакъ.
Серца майо йокнула,
Ноги падламилися,
Во́ зара̀зъ упасьць…
Хто быў на рабоци,
Уси бягу́ць съ по́ля
Къ намъ праща̀цца,
Жалка яно крѣпка
Съ свайимъ краямъ раставацца!
Схо́джу́ я зъ горы́,
Глянула у выкру́гь:
Нийдзѣ ни шало́хницца,
Увесь лѣсъ прыцихъ.
А майо жъ то серцаѣ
Тыхъ—тыхъ тыхъ….
Во́чачка майе слязьми заслани́лися
Чиста, скрозь намётку,
Начо́га ни ба́чуць.
Здае́цца мнѣ ей жа Богу,
Што жо́дный кусто́чыкъ, дубы и бярезы
Уси плачуць….—
Мы же тутъ свѣтъ паба́чыли,
Тутъ мы й узрасьли,
Маладыя лѣ́цячки