Мяцеліцы ў жмут паспляталі
Без падзяленьня ночы й дні;
І брудна-жоўтай плямай сталі
Сьвятло й электрыкі вагні.
І нецьвярозы і распусны
Забыўся я тваё імя,
І не адны галубіў вусны,
І не з аднэй схадзіўся я.
Хоць праўда (можа й прыпадкова),
Устаюць няясна інады,
Як скарбы патаемных сховаў,
Даўно забытыя гады.
Мільгне праз хмельныя туманы
Жыцьця разбаенага сказ, —
І моладасьць, і сны, і раны,
І kюбы, любы твой абраз.
І нагадаю маліцьвенна,
У спасеньне ўверыўшы сваё: —
Твае блакітнасьці нязьменны,
Нязьменна хараство тваё!
|}
|
КАХАНЬНЕ. Зьявілася; і чую сіл крыніцу, Яна-ж красой варожыць, чараўніца: |
