Атручан хмельным соладам каханьня
На кліч таёмны йду бяз дум, пытаньняў
Вітаці сьветлавокую Лауру.
І з вуснаў шчырых рвецца ўжо сонэт
Такі гучны, як віхар вольны ў буру,
І радасны, бы ўлюблены поэт!
|}
|
Твае пісьмо… Пасьля даўгіх гадоў
Расстаньня, сноў благіх, надзей абманных…
З трывогаю ў радкі ўглядаю слоў,
Рукою пісаных каханай.
Ўзбуджаюцца дзіўныя пачуцьці,
Ўзрушаная мысьль ўяўляе жвава,
І абразы, што зьніклі ў забыцьці,
Ўстаюць у памяці яскрава;
І твой аблік ласкавы, мілы,
Пастаць і пасмы сьветлыя валос,
І к перамогам з новай клічаш сілай
Мяне, зьнямогшага ад сьлёз;
І радасьць сьветлая з радкоў цячэ
І абнаўленьня чары ў сэрцы сее…
Нібы ня ўсё загублена яшчэ,
Нібы магчымы йшчэ надзеі…
|
|
Апошнія косы
Халодным „бывай“
Пасеелі росы
І зьніклі за гай.
|
