Старонка:На ростані (1924).pdf/39

Сэрца прыстала жадаць,
Гасьне паволі пажар.

Сны на павеках маіх:
Згіну бяз сіл, небарак…
Толькі вось сьпеў не заціх —
Словаў ня ўцямлю ніяк.

|}

МАЕЙ МАТУЛІ.

I.

Выпраўляла маці сына
На чужую старану,
Бласлаўляла ладам-чынам,
Каб шчасьліва павярнуў.

Ды наказвала хлапчыне: —
— „Доля прыйдзе, ці міне —
Помні, сыне, на чужыне
Аб краіне, аба мне!“

„Не забудзься ты ніколі,
Будзеш бедны, ці багат,
Нашай долі і нядолі,
Нашых пожняў, нашых хаn!“

— „Ой, матуля, ой, кахана,
Не забыцца думкам, не!
Ці то позна, ці то рана
Люты смутак душу тне.

„А ўспамянеш, бы ў тумане,
Бацькаўшчыну і цябе,