Старонка:На ростані (1924).pdf/46

ПРАДЧУЦЬЦЁ.

Неба пахмурае… ймгліць невясёлае…
Нібы ў бяздольлі сумуе…
Нечым стрывожана сэрцайка кволае.
Чым? — адказаць не магу я.

Можа быць гэная даль непагожая
Крыець у хмараў няшчасьці?
Можа зьбіраецца сіла варожая
Новы наслаці напасьці?

З Г. ІБСЭНА.

[„Камэдыя каханьня“]

Я ветразь свой у сьвет вялікі
Пакіраваў і, як арол,
Ляту, і мора б‘е наўкол,
І чаек ўсьлед чуцён крык дзікі.

Развага тут і асьцярожнасьць
Мне не патрэбны паміж хваль,
І хоць гатуе мелі даль,
Ляту я… покі можна!

АКЕРМАНСКІЯ СЬЦЯПЫ.

[з Адама Міцкевіча]

Ўз‘яжджаю на прастор сухога акіяну,
Воз гіне ў зелені, як чайка на вадзе;
У хвалях шумных траў, між кветкамі брыдзе,
Мінаючы кусты калючага бур‘яну.

Зьмяркаецца. Ня знаць ні шляху, ні кургану.
Гляджу на небасхіл: мо‘ зорка блісьне дзе…