Старонка:На ростані (1924).pdf/47

Вось хмарка там — на ёй сьвет водбліскі кладзе:
То за Днястром маяк мігціць ля Акерману.

Спыніліся. Плыве крык жораваў у цішы,
А іх і сокала ня згледзіць быстры зрок.
Чутно, калі матыль сьцяблінкі траў калыша,

Як сьлізкі вуж паўзе і крыецца ў змрок.
Такі спакой, што, каб паклікаў хто ў Ліцьве,
Пачуў бы я… Дарма! — Ніхто не пазаве.

|}

З „ОЛЭСЯ“.

[з украінскага]

Я болей ня плачу… Я муку сваю
Навек ланцугамі скую.
Народ мой закуты забраны,
Гараць яго раны…
І душу сваю
Я ранам яго аддаю.

Я больш не сьпяваю: ў змаганьні ўначы
Сьпяваюць зялезны мячы.
Маланкамі ў цемры лятаюць,
Да бою склікаюць; —
Няхай ў барацьбе
І мой меч пяе аб сабе.

Даволі маўчаці. Нямыя рабы
Паднялі штандар барацьбы;
Народ загукаў мой: „Да бою
За землю, за волю!“
І ў помсьце сьвятой
Крычу я: „За волю, на бой!“

---

,