— Дапамажэце мне! Дапамажэце! — моліць яна. — Не магу я далей!
Яна дастае з сваёй дарожнай торбачкі хустку і разам з ёю выцягвае штук колькі лістоў, што з яе калень скідаюцца на падлогу. Я падымаю іх з падлогі і на адным пазнаю почерк Міхала Тодаравіча і незнарок прачытваю кавалачак нейкага слова «палк…»
— Нічога я не магу сказаць табе, Кася, — кажу я.
— Дапамажэце! — рыдае яна, хапаючы мяне за руку, цалуючы яе. — Вы-ж мой бацька, мой адзіны друг! Вы-ж разумны, адукаваны, доўга жылі! Вы былі настаўнікам! Кажэце-ж: што мне рабіць?
— Па праўдзе, Кася: ня ведаю…
Я зьбянтэжыўся, засаромеўся, расчуліўся рыданьнямі і ледзь стаю на нагах.
— Давай, Кася, сьнедаць, — кажу я, натужна ўсьміхаючыся. — Годзе плакаць!
І зараз-жа я задаю сьцішным голасам:
— Мяне хутка ня будзе, Кася…
— Хоць адно слова, хоць слова! — плача яна, працягвае да мяне рукі. — Што мне рабіць?
— Дзівачка, сапраўды… — мармачу я. — Не разумею! Гэтакая разумная і раптам — на табе! расплакалася…
Надыходзіць маўчанка. Кася папраўляе прычоску, надзяе капялюшык, потым камечыць лісты, суне іх у торбачку — і ўсё гэта моўчкі і не сьпяшаючыся. Твар, грудзі і пальчаткі ў яе мокрыя ад сьлёз, але выраз
