твару ўжо сухі, суровы… Я гляджу на яе, і мне сорамна, што я шчасьлівейшы за яе. Адсутнасьць таго, што таварышы-філëзофы называюць агульнай ідэяй, я заўважыў у сабе толькі незадоўга перад сьмерцю, у канцы сваіх дзён, а душа-ж гэтай небарачкі ня ведала і ня будзе ведаць прытулку ўсё жыцьцё, усё жыцьцё!
— Давай, Кася, сьнедаць, — кажу я.
— Не, дзякуй, — адказвае яна холадна.
Яшчэ адна хвіліна праходзіць у маўчанцы.
— Не падабаецца мне Харкаў, — кажу я. — Надта ўжо шэры. Нейкі шэры горад.
— Але, бадай што… Няпрыгожы… Я ненадоўга сюды… па дарозе. Сягоньня-ж ад’яжджаю.
— Куды?
— У Крым… не — на Каўказ.
— Так. Надоўга?
— Ня ведаю.
Кася ўстае і, холадна ўсьміхнуўшыся, ня гледзячы на мяне, падае мне руку.
Мне хочацца запытаць. — «Значыцца, на пахаваньні ў мяне ня будзеш?» Але яна не глядзіць на мяне, рука ў яе халодная, нібы чужая. Я моўчкі праводжу яе да дзьвярэй. От яна вышла ад мяне, ідзе па доўгім калідоры, не аглядваючыся. Яна ведае, што я гляджу ёй у сьлед і, напэўна, на паваротцы азірнецца.
Не, не азірнулася. Чорнае адзеньне ў апошні раз мільганула, заціхлі крокі… Бывай, маë золатца!
