— Даруйце… мне пара ехаць, — замарматаў ён, ня ўздымаючы вачэй. — Maman, ужо восем гадзін!
— Едзь сам, мой любы, — сказала млосна maman, — я застаюся начаваць у Лілі. Бывай, мой сябра… Дай я цябе перажагнаю…
Яна перажагнала сына і сказала па-француску, зьвяртаючыся да Ганулі:
— Ён трохі падобны да Лермантава[1]… Ці праўда?
Сяк так разьвітаўшыся і ня зірнуўшы ні на чый твар, Уладзік вышаў з сталовай. Праз дзесяць хвілін ён ужо ішоў па дарозе на станцыю і быў рад гэтаму. Цяпер ужо яму ня было ні страшна, ні сорамна, дыхалася лёгка і вольна.
За паўвярсты ад станцыі ён сеў на камень ля дарогі і пачаў глядзець на сонца, што больш за палавіну было схавалася за наспу. На станцыі ўжо дзе- ні-дзе загарэліся агні, замільгаў адзін цьмяны, зялёны агоньчык, але цягніка яшчэ ня было відаць. Уладзіку прыемна было сядзець, не варушыцца і прыслухоўвацца да таго, як пакрысе надыходзіў вечар. Змрок альтанкі, крокі, пах купальні, сьмех стан — усё гэта надзвычайна яскрава аднавілася ў яго ўяўленьні і ўсё гэта ўжо ня было такое страшное і значнае, як раней…
«Глупства… Яна не прыняла рукі і сьмяялася, калі я яе трымаў за стан, — думаў ён, — значыцца, ёй гэта падабалася. Каб ёй гэта было агідна, дык яна раззлавалася-б…»
- ↑ М. Ю. Лермантаў (1814–1841) — славуты расійскі поэта.
