І, сарамліва кашлянуўшы, забыўшыся надзець капялюш, ён хутка адышоў ад княгіні.
На небе ўжо мігцелі зоркі. Мабыць з таго боку кляштару ўзыходзіў месяц, бо неба было чыстае, празрыстае і кволае. Удоўж белай кляштарнай сьцяны ціха праляталі кажаны.
Гадзіньнік марудна выбіў тры чвэрткі на нейкую гадзіну, мусіць дзевятую. Княгіня ўстала і ціха пайшла да брамы. Яна адчувала сябе пакрыўджанаю і плакала, і ёй здавалася, што і дрэвы, і зоркі, і кажаны шкадуюць яе; і гадзіньнік біў так мэлёдыйна толькі каб выказаць ёй сваё спачуваньне. Яна плакала і думала пра тое, што добра было-б ёй на ўсё жыцьцё пайсьці ў кляштар. У ціхія летнія вечары яна шпацыравала-б адзінока ў прысадах, пакрыўджаная, абражаная, незразумелая людзям, і ўсяго адзін бог ды зоркае неба бачылі-б сьлёзы пакутніцы. У царкве яшчэ ішла ўсяночная. Княгіня спынілася і прыслухалася да сьпеваў: як добра гэтыя сьпевы гучэлі ў нярухомым, цёмным паветры! Як прыемна пад гэтыя сьпевы плакаць і пакутаваць!
Прышоўшы дадому ў пакоі, яна зірнула ў люстэрка на свой заплаканы твар і папудрылася, потым села вячэраць. Манахі ведалі, што яна любіць марынаваную чачугу, дробныя грыбкі, малагу і простыя мядовыя пернікі, што ад іх у роце пахне кіпарысам, і ўсякі раз, як яна прыяжджала, падавалі ёй усё гэта. Княгіня ела грыбкі, запівала іх малагаю і лятуцела пра тое, як яе дарэшты зьбедняць і пакінуць, як усе яе кіраўнікі, прыказчыкі, канторшчыкі і пакаёўкі, каму яна гэтак
