да маёй жонкі ў маладосьці. Яна пяшчотна цалуе мяне ў скроні і ў руку і гаворыць:
— Дзень добры, татка. Ты здаровы?
У дзяцінстве яна вельмі любіла марожанае, і мне часта даводзілася вадзіць яе ў цукерню. Марожанае ёй было меркаю ўсяго прыгожага. Калі ёй хацелася пахваліць мяне, дык яна гаварыла: «Ты, татка, сьмятанкавы». Адзін пальчык называўся ў яе фісташкавым, другі сьмятанкавым, трэці малінавым і г. д. Звычайна, калі раніцою яна прыходзіла да мяне даваць дзень добры, я саджаў яе сабе на калені і, цалуючы яе пальчыкі, прыгаварваў:
— Сьмятанкавы… фісташкавы… цытрынавы…
І цяпер, па старой памяці, я цалую Лізіны пальцы і мармачу: «фісташкавы… сьмятанкавы… цытрынавы…», але выходзіць у мяне ўжо ня тое. Я халодны як марожанае, і мне брыдка. Калі ўваходзіць да мяне дачка і дакранаецца вуснамі да маёй скроні, я ўздрыгваю, нібы ў скронь мне дала джала пчала, цяжка ўсьміхаюся і адварочваю свой твар. Ад тых дат, як я хварэю на бяссоньніцу, у маіх мазгох цьвікам сядзіць пытаньне: дачка мая часта бачыць, як я, стары, славуты чалавек, да болю чырванею ад таго, што вінават лёкаю; яна бачыць, як часта клопат аб дробных даўгох прымушае мяне кідаць працу і цэлымі гадзінамі хадзіць з кута ў кут і думаць, але чаму-ж яны ні разу крадкам ад маткі ня прышла да мяне і не шапнула: «Бацька, вось мой гадзіньнік, брындзалеты, завушніцы, сукні… Закладзі ўсё гэта, табе патрэбны
