ён наіўны, як дзіця. Помню, неяк раніцою я ўвайшоў у габінэт і сказаў:
— Уявеце, якое няшчасьце! Кажуць, Скобелеў памёр[1].
Мікалай перахрысьціўся, а Пётра Ігнатавіч павярнуўся да мяне і запытаў:
— Які гэта Скобелеў?
Другі раз — гэта было крыху раней — я абвясьціў, што памёр профэсар Пераў[2]. Найлюбы Пётра Ігнатавіч запытаў:
— А што ён чытаў?
Здаецца, каб засьпявала ў яго над самым вухам Пацьці[3], каб рынулася на Расію гібель кітайцаў, каб здарылася зямлятрасеньне, ён нават не паварушыцца і спакойна будзе глядзець прыжмураным вокам у свой мікроскоп. Адным словам, да Гэкубы[4] яму няма жаднай цікавасьці. Я-б дорага даў, каб паглядзець, як гэты асушак сьпіць са сваёю жонкаю.
Другая рыса: фанатычная вера ў беспахібнасьць навукі і галоўным чынам усяго таго, што пішуць немцы. Ён упэўнены ў самога сябе, у свае прэпараты ведае мэту жыцьця і зусім незнаёмы з сумненьнямі і расчараваньнямі, ад чаго сівеюць таленты. Сьляпая пашана да аўторытэту і адсутнасьць патрэбы сама-
